Met handen en voeten

12 augustus 2011

Je hebt vast wel eens geprobeerd een gesprek te voeren met iemand die niet dezelfde taal sprak als jij. Bijvoorbeeld om de weg te vragen of uit te leggen. Met handgebaren is toch goed te communiceren.

Je hebt vast wel eens geprobeerd een gesprek te voeren met iemand die niet dezelfde taal sprak als jij. Bijvoorbeeld om de weg te vragen of uit te leggen. Met handgebaren is toch goed te communiceren.

Terwijl je in je eigen taal spreekt met iemand die de taal niet verstaat, kun je elkaar toch begrijpen door je woorden met gebaren kracht bij te zetten. Veel handgebaren zijn universeel, zoals de opgestoken duim om aan te geven dat iets goed is en als je dat langs de kant van de weg doet, betekent het dat je graag een lift wilt. De meest bekende is toch wel de opgestoken middelvinger om aan te geven dat je iets niet zo leuk vind, of tikken op je voorhoofd, omdat je denkt dat iemand gek is of doet.

Helaas is dat niet met alle gebaren het geval. In Nederland vragen we onze kinderen ons aan te kijken als we met ze in gesprek zijn. Meisjes in Marokko leren dat het juist onbeleefd is en dat ze hun ogen neer moeten slaan. In Europa kun je een knipoog geven als je iets als een grapje bedoelt, in sommige Afrikaanse landen wordt dit echter opgevat als een zeer ongepaste seksuele toespeling. In India betekent knikken met je hoofd ‘nee’, bij ons is dat precies andersom.

Mensen met een aan autisme verwante stoornissen zoals het Syndroom van Asperger hebben grote moeite om gezichtsuitdrukkingen te begrijpen en te vertalen. Als zij in gesprek zijn met iemand die boos op ze wordt, verstaan ze wel wat er gezegd wordt, maar ze registreren niet de emoties van hun gesprekspartner.

Wil je meer weten over lichaamstaal? Ga dan naar  www.lichaamstaal.nl.