Stefanie

Stefanie (1)

Stefanie: ‘Na tien jaar stop ik met blogs schrijven voor Vriendin’

Na tien jaar met veel plezier blogs voor Vriendin geschreven te hebben, stop ik ermee. Ik heb inspiratie genoeg om nog tien jaar door te gaan, maar wil mij volledig richten op het schrijven van kinderverhalen.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik voel een lichte spanning opkomen. Waarom doe ik dit?’

'Verzamel herinneringen in plaats van bezittingen.’ Cliché, maar wel een uitspraak die ik ter harte neem. Toch is het ook leuk om cadeautjes te geven. Vooral aan een kind.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik vroeg me af of ze wel op mij zat te wachten’

Ik bedacht excuses: Wat kan ik nou doen? Ik heb het druk. Moet ik niet meer aandacht besteden aan mijn familie? Toch knaagde het aan mij: Waarom ga ik niet eens vragen hoe het met mijn Afrikaanse achterburen gaat?
Stefanie (1)

Stefanie: ”Moet je kijken wat ik vind!’ roep ik’

Nadat we in de troep hebben gezeten vanwege nieuwe leidingen, gaan we grondig door het huis. Mijn partner en ik zijn fanatieke poetsers.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik moet toch ook gewoon zwaar werk kunnen doen?’

De leidingen in ons huis worden vervangen. Mijn partner is daarom met een vriend de vloer en ondervloer aan het verwijderen. Een andere vriend graaft buiten een put uit en maakt een sleuf.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ergernis is van haar gezicht te lezen’

Sommige mensen hebben niets met kinderen. Zou mijn collega met Sint Maarten de deur echt niet openen voor lampionlopers of zit hij maar wat te dollen? Ik stuif juist naar de deur als er een kleuter met een lampion voor staat.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Het lijkt of de zwarte kraaloogjes mij smeken om hulp’

Er zijn muizen in het kantoor. We horen ze op de plafondplaten trippelen. Ik ben niet bang voor de knaagdiertjes met hun schattige kraaloogjes en fluffy vacht. Maar we moeten er vanaf.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Voor iedereen die vannacht wakker ligt’

Voor iedereen die vannacht wakker ligt. Ik sluit mij beschaamd bij jullie aan. Bij al jullie misère, onheil, kommer en kwel. De wereld is er vol van.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Jammer dat ik geen poëziealbums meer voorbij zie komen’

Toen ik herinneringen voor in mijn vitrinekastje zocht, zag ik na jaren mijn poëziealbum weer. De gedichtjes van mijn ouders en zussen zijn zelfbedacht. Zo, een creatieve familie hoor!
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik denk altijd dat ik niet materialistisch ben. Dat is blijkbaar schijn’

Ogen dicht!´ roept mijn jongste dochter en voert mij mee de trap op. Als ik mijn ogen mag openen, sta ik in onze slaapkamer voor een vitrinekastje.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik voel een mengeling van bewondering en gruwel’

Water drinken, koffiezetten en dan een moment voor mezelf om te schrijven. Heerlijk vind ik dat, zo ’s morgens vroeg. Dat kan alleen op zondag.
Stefanie (1)

Stefanie: ‘Ik blijf een ouderwetse oen’

Als mijn jongste dochter en ik voor het slapen gaan nog even praten, mag ik best iets over vroeger vertellen. Dat is voor mijn kind alsof ze naar een historisch verhaal luistert. Verder vermijd ik het woord ‘vroeger.’