Stefanie: ‘Bij het babynieuws, op de drempel van 2020, spongen er toch tranen in mijn ogen’

2 januari 2020

Vroeg in de morgen lopen Dirk, Adriana en ik door het centrum. De bloemist zet leuke voorjaarsstukjes buiten. ‘Als de kerstboom eruit is, koop ik een mandje bloembollen’ beloof ik aan Adriana.

Vroeg in de morgen lopen Dirk, Adriana en ik door het centrum. De bloemist zet leuke voorjaarsstukjes buiten.
‘Als de kerstboom eruit is, koop ik een mandje bloembollen’ beloof ik aan Adriana.
De vertrouwde bloemetjes komen elk jaar terug, wat er ook gebeurt. Nieuw leven gaat altijd door. Ook bij mijn volwassen adoptiekind, maar dan – voor ons – in onbereikbare vorm.

Krachttraining

Ik wist dat het zou komen. Maar bij het babynieuws, op de drempel van 2020, spongen er toch tranen in mijn ogen. Mijn nieuwe rol, die volgde op het moederschap, wordt nu niet vervuld.
Ik heb warme felicitaties overgebracht en het kleine mensje veel liefde en geluk toegewenst.
Daarna richtte ik mij weer op het leven waar ik wel grip op heb.
Ik verbaas mij over mijn kracht. De inmiddels afgesloten therapie is krachttraining voor mijn geest geweest. In plaats van spiermassa heb ik een sterke geest ontwikkeld.
Liefdevol blijven, verhalen schrijven en (zoals de bloemetjes) gewoon doorgaan, helpen mij ook dicht bij mezelf te blijven en vanbinnen gelukkig te zijn.

Oorbelletjes

Bij de juwelier bekijkt Dirk de horloges.
‘Wanneer ben je ook alweer jarig?’ vraag ik gekscherend, als ik het prijskaartje zie.
In een vitrinekast hangen prachtige oorbellen.
‘Als je weer oorbelletjes wilt laten schieten, mag dat en dan doe ik het ook’ zeg ik, zoals wel vaker, tegen Adriana.
Een paar jaar geleden gingen Adriana’s oorlelletjes door kunststof knopjes flink zweren. Daarna kon ze geen oorbellen meer in. Ik draag ook al heel lang geen sierraden meer in mijn oren en wil daar, samen met Adriana, graag weer aan beginnen.
Als Adriana aangeeft dat ze dit keer wel opnieuw oorbellen wil laten schieten, vertel ik de verkoopster dat de gaatjes in onze oren zijn dichtgegroeid. Toch checkt de juwelier, met een vlijmscherpe naald, of onze gaatjes echt dicht zitten. Ze blijken bij ons allebei nog open te zijn. Blij verrast zoeken we leuke oorbelletjes uit.
Adriana kiest hangertjes met paardjes eraan, die de verkoopster bij haar in doet.
Aan mijn oorlellen bungelen even later druppelvormige diamantjes.
We kijken in de spiegel naar onze roodgloeiende oorlellen. Ik weet zeker dat ik dezelfde kinderlijke verrukking als mijn dochter ervaar en voel mij gelukkig.
Op straat houden Adriana en ik bij hoeveel mensen oorbellen dragen.
’12…13’ tellen we hardop. Niemand weet waarover we het hebben. We gniffelen.
Nog een paar dagen vakantie, dan duiken we 2020 volledig in, met krokusjes op tafel en oorbellen in onze oren.

Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.

Lees ook: Stefanie: ‘We houden onszelf een beetje voor de gek met 1 januari’