Stefanie: ‘Plotseling duikt hij weer op… de black-out’

6 januari 2022

Mijn moeder praatte vroeger tegen iedereen: de buurvrouw, een caissière, medemoeders. Dan stond ik stilletjes naast haar.

Als mij iets werd gevraagd, knikte ik verlegen. Ik begreep niet dat mijn moeder spontaan een praatje durfde te maken en bewonderde haar kracht in vriendelijkheid. Nu keuvel ik ook gemakkelijk met andere mensen. Op mijn werk krijg ik complimentjes over mijn klantvriendelijkheid. Dat heb ik van mijn moeder en daar ben ik trots op.

Gunst vragen

Mijn tienjarige dochter is ook verlegen. Minder erg dan ik vroeger was, maar ik herken het knikken en stilletjes glimlachen als een volwassene haar iets vraagt. Ik vind dat schattig en hoop dat mijn dochter mijn hartelijkheid ook bewondert. Ik ben er voor haar om iets aan een verkoopster te vragen of ongemakkelijke stiltes te verbreken. Toch heb ik een beperking. Ik praat dan wel gemakkelijk, maar iemand om een gunst vragen, vind ik nog steeds moeilijk. Nog lastiger is het, wanneer iemand iets van mij verwacht en er op mijn vingers wordt gekeken. Dat gaat de laatste jaren meestal goed, maar soms krijg ik daardoor een black-out. Dan weet ik even niet meer wat ik moet doen.

Black-out

Mijn dochter gaat een paar uurtjes mee naar mijn werk. We hebben brownies gebakken en delen ze uit aan de paar collega’s die op kantoor aanwezig zijn. Als zij mijn dochters bakkunst prijzen, knikt ze verlegen. Na de lekkernij werk ik op mijn pc een spoedklus voor een projectleider uit. Mijn dochter speelt een spelletje op de tablet. Niets aan de hand. Wel moet er een kleinigheidje aan de lay-out van de opdracht die ik uitvoer worden gewijzigd. De projectmanager geeft aan wat er moet gebeuren en blijft even staan kijken. Plotseling duikt hij weer op…de black-out.

Moederlijk

‘Waar ga je naartoe?’ vraagt mijn collega, als ik ineens in een verkeerd bestand zit. Ik weet het even niet meer. Het slaat nergens op. De projectleider is superaardig en ik maak gemakkelijk een praatje met hem. Bovendien is de taak niet ingewikkeld. Daar ligt het niet aan.
De collega legt nog eens uit waarop ik moet klikken, hoewel ik dat eigenlijk wel weet. Met gloeiende wangen klik ik nu goed door het bestand heen. Het is stil in het kantoor. Ik lach verlegen. Mijn anders zo timide dochter, die het blijkbaar gevolgd heeft, zegt ineens moederlijk: ‘Moeilijk hé, als er iemand meekijkt?’ O, wat voel ik mij klein en wat heb ik een krachtige dochter.

Lees ook: ‘Het geld in haar spaarpotje is bestemd voor een echt paard’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.