Stefanie: ‘Al gauw krijg ik commentaar op de illustraties’

16 april 2021

Mijn kind is kritisch. Die krachtige eigenschap van haar versterkt mijn onzekerheid als ik een zelfgeschreven verhaaltje wil voorlezen.

Romantische walrus

Tijdens het schrijven heb ik geen schroom. Maar als het verhaaltje is opgeslagen, print ik het niet direct uit. Het vertelsel over een eenzame, maar romantische walrus staat al lang kant-en-klaar op de computer. Ik besluit het toch eens af te drukken. Adriana houdt van illustraties, dus plak ik bovenaan het verhaaltje een foto. Die heb ik genomen toen ik van een spruitende aardappel een walrus maakte en er een verhaal in mijn hoofd ontstond. Ik voeg ook een paar bijpassende plaatjes van internet toe.

Commentaar op illustraties

Adriana kruipt tegen mij aan en luistert aandachtig als ik begin te lezen. Ongeduldig vraagt ze waarom de krab in het verhaal zo bang is voor de walrussen. ‘Daar komen we zo achter’, zeg ik. Al gauw krijg ik commentaar op de illustraties. ‘Je kunt niet duidelijk zien dat die krab maar één schaar heeft’. Adriana wijst naar het plaatje van de krab waar ik een stukje vanaf heb geknipt, om aan te geven dat dit personage een schaar mist. ‘Ik vind de plaatjes niet echt mooi. Het zou leuker zijn geweest als je ze zelf had getekend’. Afgezien van de interrupties om commentaar te leveren, blijft Adriana geboeid luisteren.

Niet te begrijpen

De krab bekijkt hem eens goed en zegt: ‘Jij ziet er veel liever uit dan die andere robbedoezen’. Weer uit mijn dochter kritiek: ‘Als dit een kinderverhaal is, weten kleine kinderen heus niet wat robbedoezen betekent’. De woordspeling voor de stoeiende kudde walrussen die onder de robbensoorten valt, is voor een kind inderdaad niet te begrijpen. ‘Er mag wel een beetje uitdaging in zitten’, antwoord ik.

Lovende kritieken

Als het verhaal uit is, begint Adriana weer over de plaatjes. Toch beoordeelt mijn kleine criticus haar moeders verhaaltje zoals altijd subjectief met een warme tien. Het is een kort verhaaltje tussendoor. Van het kinderboek waaraan ik werk, heb ik maar één hoofdstuk voorgelezen. Toch hecht ik er nog meer waarde aan wat Adriana daarvan vindt. Gelukkig gaf ze mij op dat ene deel lovende kritieken. Ik sleutel nog aan twee hoofdstukken. Dan is het af.

Samen illustraties maken

‘Zullen we morgen samen tekeningetjes bij het verhaaltje maken?’ vraag ik. Dat vindt Adriana een goed idee. Ik vraag niet waaraan ik de tien heb verdiend. Hoewel ik de allerliefste moeder van de wereld wil zijn, hoop ik niet dat dat de reden voor mijn hoge cijfer is.

Lees ook: Stefanie: ‘We wachten weer op het verlossende telefoontje’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.