Stefanie: ‘Het is de eerste ontmoeting met mijn kleinkind’

4 juni 2020

Adriana staat op het rekje dat onderaan de winkelkar zit. Je kunt er een krat op zetten. Wij gebruiken het om Adriana vrij te stellen van de verplichte winkelkar.

Zo gaan we als eenheid de supermarkt in. Het is niet druk. Anderhalve meter afstand houden gaat gemakkelijk. Bij de koeling zie ik ook iemand met een kind. Dat kind staat niet op een rekje, maar ligt met maxi-cosi en al in de winkelwagen. Het zijn mijn adoptiedochter en kleinkind… Mijn handen beven. Ik pak de kar steviger beet. Adriana maakt van de gelegenheid gebruik om een Penny te vragen. Ik stem in met het prijzige tijdschrift.

Eerste ontmoeting

Mijn aangenomen dochter staat bij kassa 2, Adriana en ik bij kassa 3. Achter de kap van de maxi-cosi komt een half gezichtje tevoorschijn. Het is de eerste ontmoeting met mijn kleinkind. Ik wacht tot mijn dochter onze kant op kijkt, zodat ik kan groeten, maar ze blijft voor zich uit staren. Bijna gelijktijdig lopen we met onze karren naar de uitgang. Ik voel Adriana’s warmte en ruik haar fris gewassen haren. Mijn handen trillen nog steeds. ‘Hoi’ zeg ik en noem de naam van mijn dochter en die van haar kind. Er komt een ‘hoi’ terug. ‘Hoe gaat het?’ vraag ik. ‘Goed en met jullie?’ – ‘Goed.’ Dat was het. Adriana zegt niets. Thuis benoem ik tijdens het opruimen van de boodschappen nog even het droevige voorval dat in de winkel plaatsvond. Dan lees ik samen met Adriana ‘Rakker’ uit de nieuwe Penny, want het leven gaat verder. Dit kan er gebeuren wanneer je kinderen adopteert die in hun eerste jaren verwaarloosd zijn. Gelukkig ervaar ik ook goede, wederzijdse banden met adoptiekinderen.

Lees ook: ‘Er komt een moment dat mijn dochter zelf een smartphone heeft’

Veel afstand

Door psychotherapie en verdieping in meditatie en Boeddhisme ben ik kalmer geworden. Ik put vaak kracht uit woorden over meditatie. In een interview met de Amerikaanse psychotherapeut en mindfulnesslerares Tara Brach las ik: ‘Mindfulness is dat je je bewust bent van wat er op dit moment gebeurt, zonder oordeel. Compassie helpt je vervolgens om je hart te openen voor wat hier en nu is, om het te omarmen. We hebben het beide nodig om te bloeien.’ Ondanks mijn trillende handen, lukte het mij om mindfulness toe te passen toen ik mijn adoptiedochter zag. Ik hoop dat zij gelukkig is en dat haar kind in liefde zal opgroeien. Ook al is de verwijdering tussen ons vele malen groter dan de afstand van 1,5 meter die we momenteel met elkaar moeten aanhouden.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie