Stefanie: ‘Een levensverhaal, zoals adoptiekinderen kunnen hebben, is mooi, maar ook pijnlijk’

15 september 2022

Ik stuit op een interview van Eva Jinek met Robbie Williams, waarin het popicoon over zichzelf vertelt. Ik hou van levensverhalen. Heftige levens intrigeren mij extra.

Onlangs las ik het boek Roekeloos van Chrissie Hynde. Ik wist niet dat er twee Pretenders op jonge leeftijd aan drugs zijn overleden. Het kerstliedje 2000 Miles, dat opgedragen is aan de overleden gitarist van de groep, zal voor mij vanaf nu een andere lading krijgen.

Robbie Williams

Ver weggestopt zie ik nog het guitige in de ogen van Robbie Williams. Dezelfde ogen staan nu een beetje zwaarmoedig, vind ik. Robbie vertelt dat hij opgelucht is, door het leven dat hem is overkomen. Het heeft een leegte opgevuld, maar hem ook kapot gemaakt. ‘Het is een vloek en zegen tegelijk’, vertelt hij. ‘Maar het leven is pijnlijden.’
Is dat zo? En heeft hij verslavingsproblemen gekregen door het leven dat hij leidt of zouden die in een anoniem leven ook op zijn pad zijn gekomen?
Williams zou meer met zijn kinderen willen doen, maar omschrijft zichzelf wel als een liefdevolle vader. Hij biedt zijn kinderen stabiliteit en veiligheid. Hij en zijn vrouw doen alles voor hun kinderen. ‘Ik bedoel niet financieel, maar psychisch en spiritueel,’ verklaart hij. Eva Jinek merkte op: ‘Dat klinkt als waar het allemaal om gaat.’

Dezelfde levenswaarden

Ik heb belangstelling voor de psychologische kant van ruige levens. Misschien ben ik daar extra nieuwsgierig naar, omdat ik mijn eigen, gewone leven al uitdagend genoeg vind, terwijl mijn dagen min of meer in een vast patroon zijn gegoten. Mis ik een vrij gevoel, ten opzichte van iemand die een ruig leven leidt? Dat betwijfel ik. Losbandigheid kan ook beperkend werken. Chrissie Hynde durfde haar autobiografie pas te schrijven, nadat haar ouders overleden waren.
Wellicht lees ik zulke heftige levensverhalen ook om te constateren dat het uiteindelijk voor ieder mens gaat om spiritualiteit, stabiliteit, veiligheid en liefde. Vanbinnen hunkeren alle zielen – beroemd en wild of onopvallend en rustig – naar dezelfde levenswaarden.

Aandoenlijk levensverhaal

Ook schrijnende, waargebeurde jeugdverhalen intrigeren mij. Frank McCourt schreef in De as van mijn moeder: ‘Aan een gelukkige jeugd valt geen eer te behalen.’ Dat autobiografische verhaal is mooi en akelig tegelijk. Een aandoenlijk levensverhaal, zoals bijvoorbeeld adoptiekinderen kunnen hebben, is mooi, maar ook pijnlijk. Zulke verhalen kunnen verdrietig aflopen, maar gelukkig ook een happy end hebben. Robbie Williams heeft nog veel muzikale plannen. Mooi dat die er, ondanks zijn worstelingen, toch zijn.

Lees ook: ‘Ik ben een kattenmens, daar kan ik niets aan doen’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.