Stefanie: ‘Onze lach rolt de verlaten straat in’

27 maart 2020

Alsof de zon met het coronavirus spot, blijft ze vrolijk schijnen. We moeten even naar buiten. Niet alleen voor de nodige vitamine D, maar ook om te bewegen.

Sportcircuit

Als Adriana haar schoolwerk af heeft, stel ik voor achter huis touwtje te springen. Daar heeft mijn dochter wel oren naar. Ze doet er zelfs een schepje bovenop door een parcours uit te zetten met allerlei sportieve activiteiten. Uit haar speelhuisje haalt ze: een lolobal, jongleerballetjes, badmintonrackets met pluimpjes en een bal aan een elastiek. Dan legt ze uit wat de bedoeling van dit sportcircuit is: nog eens 20 keer touwtjespringen, van de achterdeur tot het hek loloballen, jongleren, een springspelletje met het balletje aan het elastiek en badmintonnen. Dat laatste vindt ze zo leuk, dat ze er de rest van de dag mee door wil gaan. Pfff, een beetje te veel sport voor mij op één dag, maar ik geniet van de quality time met mijn dochter.

Badmintonnen

Als de zon onze achtertuin al lang heeft verlaten, zijn we nog aan het badmintonnen. Voor de laatste zonnestraaltjes van de dag verhuizen we naar het paadje in de voortuin om onze kunsten voort te zetten.

Het gaat beter, maar we komen niet verder dan 9 keer overslaan en lachen om onze missers. Onze lach rolt de verlaten straat in. De rust in de wijk zorgt voor een speciale uitstraling. Soms komt er toch iemand voorbij. Die zeggen we extra vriendelijk gedag, want iedereen is een lotgenoot die – op welke manier dan ook – getroffen is door het coronavirus. We zitten er allemaal middenin. Gelukkig merk ik om mij heen dat de letterlijke afstand die we van elkaar moeten nemen, ons met elkaar verbindt. Ik voel mij in ieder geval met mijn medemens verbonden en probeer hierbij aan de ouderen uit de buurt te denken. Als de opticien mij belt om mijn afspraak voor de lenzencontrole te verzetten, voel ik mij zelfs met hem verbonden en zeg: ‘Ik hoop dat we elkaar over een half jaar in goede gezondheid zullen zien.’ Want tja, wat moet je zeggen? Hoe zal het allemaal gaan?

Dankbaar

Het is fijn dat wij thuis in goede gezondheid zijn – voor zover we weten. Maar ik ben vooral dankbaar dat we het goed hebben met elkaar. Deze tijd zorgt voor een intieme sfeer en er hangt een prettige sereniteit. Ik voel mij nauw verbonden met mijn gezin en die verbinding is nu belangrijker dan ooit.

Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.