Stefanie: ‘Ik vroeg me af of ze wel op mij zat te wachten’

16 december 2022

Ik bedacht excuses: Wat kan ik nou doen? Ik heb het druk. Moet ik niet meer aandacht besteden aan mijn familie? Toch knaagde het aan mij: Waarom ga ik niet eens vragen hoe het met mijn Afrikaanse achterburen gaat?

Dat deed ik via één van de jongvolwassen dochters. Zij spreekt goed Nederlands. Ook gaf ik eens een oude fiets aan hen. Als bedankje bracht één van de meiden ons allerlei lekkers. Ze beantwoordde beleefd mijn vragen over hun afkomst en gezinssituatie. Ik hoorde dat haar moeder, die er met haar kinderen alleen voor staat, zich meer in het Nederlands zou willen verdiepen. ‘Ze mag wel bij mij komen,’ zei ik. Maar daar was ze veel te bescheiden voor. Ik vroeg me af of die vrouw wel op mij zat te wachten. Zo gingen er een paar jaren voorbij.

Taalhulp

Bij de bibliotheek kon ik mij opgeven als taalcoach voor anderstaligen. Ik hoefde geen neerlandicus te zijn en was direct enthousiast. Toen dacht ik aan mijn buurvrouw. Waarom zou ik het verder zoeken, terwijl ik haar kan helpen? Als ze dat echt wil, tenminste.
Een beetje zenuwachtig ga ik naar haar toe. Ze vraagt in het Nederlands of ik binnen wil komen.
We kletsen wat. In tegenstelling tot haar dochters heeft mijn buurvrouw een accent, maar ze kan best goed Nederlands. Ik vraag of ze het leuk zou vinden als ik haar bij de taal help. ‘Alleen als je wilt natuurlijk,’ zeg ik erbij. Ik heb nog nooit zoiets aan iemand gevraagd. Het voelt ongemakkelijk.
‘Ja, ik wil wel,’ zegt ze. Ze vertelt dat ze een inburgeringcursus heeft gedaan en vrijwilligerswerk doet in een zorgcentrum, maar de taal toch te weinig gebruikt.

Win-win situatie

Als ik weer kom, staat er versgebakken cake op tafel. Eerst kletsen we wat. Dan pak ik er een bibliotheekboekje bij. Er staan zinnetjes in, waarvan woorden zijn weggelaten:
‘Mijn ……………is. (Olaf) Ik……………….in Nederland. Dit zijn mijn vader en …………….’
Mijn buurvrouw leest ze voor en vult mondeling de ontbrekende woorden in.
‘Je kunt het goed!’ Aangemoedigd gaat ze verder. Af en toe spreekt ze de letter P uit als B. Het blijkt dat de letter P in haar taal niet bestaat.
Ze wil op dit niveau beginnen en zal de lesjes maken. Volgende week kijk ik ze na.
Ik zou minder hooi op mijn vork moeten nemen en mijn tijd besteden aan mensen die ik beter ken. Maar dit kost weinig tijd, is dichtbij en is zo simpel eigenlijk. Ik word er vrolijk van.
Een win-win situatie naast de deur!

Lees ook: ”Moet je kijken wat ik vind!’ roep ik’

Over Stefanie

Stefanie (49) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.