Fiona: “Ik fantaseerde dat híj het was die mijn nek overlaadde met zoenen”
10 januari 2014
Fiona verlangde naar de man van haar vriendin.
Fiona verlangde naar de man van haar vriendin.
Fiona (36): “Ik heb Berend altijd een leuke man gevonden. Dat ís hij ook, iedereen mag hem graag. Toch heb ik nooit iets anders voor hem gevoeld dan vriendschap. Hij was immers de man van Rita, die ik had leren kennen bij zwangerschapsgym. In die tijd was ik nog stapelverliefd op mijn eigen echtgenoot, Jonathan. Ons kind was niet gepland, we kenden elkaar nog geen jaar, maar wél erg welkom.
Jonathan en ik zijn de eerste vijf jaar erg happy geweest samen. Daarna sloeg de sleur toe. En de ergernissen. Jonathan verloor zich meer en meer in zijn werk, liet het huishouden en de kinderen aan mij over. Terwijl ik óók een baan had voor vier dagen. Tijd voor ons samen was er helemaal niet meer. Alleen ’s avonds in bed. Wanneer Jonathan dan toenadering zocht, hield ik hem op afstand. Lekker makkelijk, de hele dag langs elkaar leven en dan ’s avonds toch een potje seks? Mooi niet. Ach, het is niet alleen zíjn schuld, we hebben samen onze liefde door onze vingers laten glippen.
Hoe erg het met ons gesteld was, merkte ik toen we vorig jaar samen met Rita en Berend op wintersport gingen. Het leek van tevoren zo’n leuk plan: alle kinderen bij de grootouders en wij met z’n vieren lekker een weekje weg. Maar al in de auto op de heenweg viel het me op. Wat deden Berend en Rita lief tegen elkaar! Ze gebruikten continu koosnamen, raakten elkaar vaak aan en maakten veel grapjes. Heel anders dan hoe Jonathan en ik met elkaar omgingen… Wij leken wel houten harken vergeleken bij hen. Bij andere ontmoetingen, wanneer we wel eens samen aten bijvoorbeeld, was me dat nooit zo opgevallen, maar in deze ontspannen vakantiesfeer….
Die avond, tijdens het eten, sloeg de bliksem in. Berend overhandigde mij een schaal vlees, lachte breeduit en er golfden opeens kriebels door mijn buik. Ik was stomverbaasd: hoe kon dit, terwijl ik hem al acht jaar kende? Ik kon niet stoppen met naar hem kijken. Toen we rond twaalven onze kamers opzochten, draaide mijn maag zich om toen hij grapte, terwijl hij Rita stevig vastpakte: ‘Zo, wij gaan ons bed lekker inwijden!’ En ja hoor, nog geen tien minuten later hoorden wij het in de kamer naast ons stevig kraken. Door die dunne wandjes was het net alsof we ernaast zaten. Heel gênant. Mijn man lachte ongemakkelijk en wilde óók vrijen, maar ik heb me chagrijnig van hem afgedraaid.
Het is een afgrijselijke week geweest. Mijn verliefdheid vlamde steeds meer op. En continu moest ik aanzien hoe gezellig Rita en Berend het hadden, hoe ze elkaar zoenden in de sneeuw, omduwden, dolden… Terwijl mijn man en ik elkaar echt níets meer te vertellen hadden. Ook hij moet dat gevoeld hebben, want hij werd stiller en stiller. Eén avond hebben wij ook seks gehad. Toen we opnieuw dat vreselijk gekraak aan de andere kant van de muur hoorden, had ik de neiging om het uit te schreeuwen en heb ik Jonathan bovenop me getrokken. Ik sloot mijn ogen en fantaseerde dat het Berend was die ik voelde. Dat híj het was die mijn benen uit elkaar duwde en bij me naar binnenkwam. Dat híj mijn nek overlaadde met zoenen. Heel even kon ik me laten gaan – tot Jonathan klaarkwam; veel te snel voor mij, maar ja, wat wil je, na maandenlang geen seks – en ik bruut ontwaakte uit mijn fantasie. Toen ik het aan de andere kant van de muur nog steeds hoorde kraken, kon ik wel huilen. De hele nacht heb ik wakker gelegen.
Thuis heb ik direct tegen Jonathan gezegd dat het over was. Nog diezelfde avond ben ik met de kinderen bij mijn zus ingetrokken. Rita heb ik hierna nog maar twee keer gesproken. Ze was totaal in shock. Zij en Berend hadden niets gemerkt, zij vonden het simpelweg een heel gezellige vakantie. En nu lagen Jonathan en ik opeens in scheiding! Ik heb verteld dat het al veel langer niet goed zat, maar heb verzwegen wat een enorme lust ik opeens voor haar man had gevoeld. Dat kun je toch niet zeggen? Hierna heb ik het contact laten doodbloeden. Ik reageerde gewoon nergens meer op, tot ook zij het opgaf. Niet netjes, dat geef ik toe, zeker niet na acht jaar vriendschap. Maar ik kon haar gewoon niet meer zien zonder telkens dat gekraak te horen en beelden voor me te zien hoe zíj seks had met de man naar wie ík zo verlangde.”
Tekst: Lydia van der Weide
