Kristen: ‘Ik word heel onzeker van de ex van mijn vriend’

15 maart 2013

Kirsten is heel blij met haar vriend, maar zijn ex zit haar dwars…

Kirsten is heel blij met haar vriend, maar zijn ex zit haar dwars…

‘Mijn vriend Remco is een extroverte man. Waar hij ook komt, hij voelt zich overal op zijn gemak en heeft altijd het hoogste woord. Ik ben meer iemand die de kat uit de boom kijkt; meer een luisteraar dan een prater. Ik was dan ook erg verbaasd dat Remco op mij viel. Verbaasd én gestreeld.

Ik ben er trots op om bij hem te horen. Ik warm me in zijn uitbundigheid en hij steekt me zelfs aan. Ik begin steeds losser te worden en dat vind ik fijn. Maar in één situatie word ik stiller en stijver dan ik ooit ben geweest. En dat is wanneer zijn ex-vriendin in de buurt is.

Angela heet ze en ik voel mij in alle opzichten de mindere van haar. Angela is fotomodelachtig mooi, slim en ad rem. Ze is prominent aanwezig in gezelschap. Remco en zij hebben zes jaar samengewoond en ze zijn nog altijd goed bevriend. Omdat ze deel uitmaken van hetzelfde clubje, zien ze elkaar dus nog vaak. En ook ik word dus om de haverklap met haar geconfronteerd.

Hoewel ze erg aardig tegen mij doet word ik bloednerveus van haar. Ze lacht, ze kletst, ze grapt en hoe meer plezier ze maakt, hoe saaier ik mij voel. Ik klap helemaal dicht. Om eerlijk te zijn snap ik niet waarom Angela en Remco geen stel meer zijn. Een kind kan zien dat zij een geweldig paar vormen.

Dat wáren ze ook, zegt Remco, tot Angela verliefd werd op een ander. Hoewel dat uiteindelijk niets geworden is, heeft dat er wel voor gezorgd dat hun relatie knalde. Remco heeft daar veel pijn van gehad maar nu is hij er helemaal overheen. Tenminste, dat zegt hij. Hij beweert dat hij Angela nooit meer terug zou willen en veel gelukkiger is met mij.

Zolang we lekker met z’n tweetjes zijn, geloof ik dat wel. Dan voel ook ik hoe goed wij het hebben samen. Maar zodra Angela in de buurt komt, slaat de twijfel toe. Zij is zo sprankelend! Hoe bestaat het dat hij mij leuker vindt dan haar? Ze gaan ook nog zo makkelijk met elkaar om. Ze raken elkaar vaak aan en onlangs zag ik dat zij een snoepje, dat hij niet lustte en uit zijn mond pakte, in haar eigen mond deed. Dat is wel érg familiair!

Remco zegt dat dit inderdaad het perfecte woord is: zij voelt voor hem als familie, als een soort zus. Dat geeft toch niets? Hij kan het zo overtuigend uitleggen dat ik er geen punt van durf te maken. Maar ik blijf het vreselijk vinden en word er heel onzeker van. Binnenkort gaat de vriendengroep van Remco een lang weekend zeilen. Ook wij zijn uitgenodigd. Maar natuurlijk gaat ook zijn ex mee. Ik zie het dus absoluut niet zitten. Maar Remco alleen laten gaan wil ik al helemaal niet: wie weet bloeit er dan wel weer iets tussen hen op? Het zal er dus wel op uitdraaien dat ik toch meega. Om mij het hele weekend te verbijten. Het stomste is dat ik niet eerlijk durf te zijn tegen Remco. Ik wil mij groot houden. Maar ik moet het hem maar gewoon gaan vertellen. Want hier word ik doodongelukkig van.’

Tekst: Lydia van der Weide