Ilse bleef haar ex missen, maar koos toch voor zichzelf
7 februari 2016
‘Ik werd die ochtend wakker met een vreemd, onrustig gevoel. Hij sliep nog. Zijn bruine haren met wat grijs ertussen sprongen verward over het kussen. Daar lag Walter. Mijn grote liefde Walter, om wie ik twintig jaar eerder zolang had getreurd. Jaren had ik ervan gedroomd dat hij ooit weer naast me zou liggen.’
‘Ik werd die ochtend wakker met een vreemd, onrustig gevoel. Hij sliep nog. Zijn bruine haren met wat grijs ertussen sprongen verward over het kussen. Daar lag Walter. Mijn grote liefde Walter, om wie ik twintig jaar eerder zolang had getreurd. Jaren had ik ervan gedroomd dat hij ooit weer naast me zou liggen.’
'Maar nu het zover was voelde het helemaal niet goed. Walter en ik hadden een knipperlichtrelatie van mijn achttiende tot mijn vijfentwintigste. Hij kon zich niet binden. Telkens als ik dacht dat het nu eindelijk serieus werd tussen ons, maakte hij het uit. Na zeven jaar vol liefde, maar vooral vol liefdesverdriet, heb ik hem de keuze gesteld: een huwelijk of een definitief afscheid. Hij nam de benen. Hoewel ik dat gevreesd had, heb ik nog jaren om hem getreurd. Wie ik ook ontmoette, van niemand was ik zo gek als van Walter. Nog heel lang heb ik gehoopt dat hij terug zou komen. Ik kon pas afscheid van hem nemen toen ik via via hoorde dat hij getrouwd was. Dat deed pijn: kennelijk kon hij met die andere vrouw wél zijn bindingsangst overwinnen. Ook ik ben getrouwd. Het was een goed huwelijk, al was ik minder idolaat van mijn echtgenoot dan van Walter. Maar dat vond ik eigenlijk wel zo rustig. Helaas is mijn man drie jaar geleden na een langdurig ziekbed overleden. Nu sta ik er alleen voor met mijn dochters. Soms is het eenzaam, maar we redden ons goed. Aan Walter heb ik de afgelopen jaren niet zo vaak meer gedacht, maar als ik dat wel deed, voelde ik nog altijd gemis. Tot ik hem weer ontmoette, drie weken geleden. Ik was uit eten met een vriendin, mijn kinderen waren bij mijn ouders. Toen het restaurant sloot stelde hij voor nog wat bij mij te drinken. Thuis probeerde hij me te kussen en ik gaf mij er, overweldigd door het onverwacht weerzien, graag aan over. Het was een bizarre ervaring hem weer te voelen. Onze lichamen pasten nog helemaal bij elkaar. Het enige dat anders was, was mijn gevoel de volgende dag. Want in plaats van dat ik opnieuw liefde voelde, voelde ik alleen maar pijn en woede. Al het oude verdriet kwam weer naar boven. Ik realiseerde me dat ik mij vroeger veel te lang aan het lijntje had laten houden. En wat ontzettend stom dat ik mij meteen bij de eerste de beste ontmoeting weer had laten verleiden; ik leek wel gek! Ik heb hem zonder ontbijt de straat op gestuurd. Walter was heel verbaasd. Ik had hem verteld dat ik single was en waarschijnlijk had hij gedacht, gehoopt dat hij mij wel weer aan zich zou kunnen binden, al was hij dan getrouwd. Maar ik wist dat ik direct moest ingrijpen, voordat ik weer door hem betoverd zou raken. Die nacht mocht dan wel fijn en vertrouwd zijn maar ik ben niet meer dat naïeve meisje dat met zich laat spelen. Ik ben een volwassen vrouw die goed op haar grenzen let. Daar laat ik niemand meer over heen gaan, zeker niet Walter!’
