Joan: ‘Ik had alles verwacht, maar dit niet’
16 november 2015
“Vorig jaar werd André op een avond opgebeld. Terwijl hij aan het praten was, werd hij helemaal bleek. Ik schrok, wat zou er aan de hand zijn? Ik probeerde het gesprek te volgen maar hij zei heel weinig. Hij noteerde een nummer en zei: ‘Je hoort nog wel van mij.’
“Vorig jaar werd André op een avond opgebeld. Terwijl hij aan het praten was, werd hij helemaal bleek. Ik schrok, wat zou er aan de hand zijn? Ik probeerde het gesprek te volgen maar hij zei heel weinig. Hij noteerde een nummer en zei: ‘Je hoort nog wel van mij.’
Toen hij had opgehangen en ik vroeg wie dat was geweest, mompelde hij wat vaags en ging snel naar de wc. Later kwam hij terug met een raar verhaal over een collega die iets was overkomen. Ik geloofde hem niet, maar hij wilde verder niets loslaten. De weken erna zag ik een heel andere man dan degene die ik al bijna twintig jaar dacht te kennen. Afwezig, zenuwachtig, paniekerig haast. Hij moest een paar keer ’s avonds weg; dat was ongebruikelijk en de redenen die hij ervoor aanvoerde waren ver gezocht. Ik maakte me erg ongerust, maar besloot af te wachten. André en ik vertrouwen elkaar, door dik en dun. Blijkbaar was er iets dat hij eerst alleen moest uitzoeken. Ik gaf hem de ruimte, als het nodig was zou ik het wel horen.
Inderdaad. Op een avond zei hij dat hij met mij moest praten. Ik had alles verwacht, maar dit niet: hij bleek een dochter te hebben van bijna zestien. Het was alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Een dochter? Van zestien? Samen hebben wij twee zoons: één van negentien en één van zeventien. Een dochter, daar droomde ik altijd van. Maar André had geen kinderen meer gewild. Vier jaar geleden legde ik me daar bij neer en liet mij steriliseren. Nu bleek dat hij tóch een dochter had! Bij wie, hoe zat dat dan? Het leek wel een film waar ik in beland was, het leek te krankzinnig voor woorden.
André vertelde me beschroomd hoe hij in het jaar na de geboorte van onze jongste een korte tijd een verhouding had gehad met een vrouw op zijn werk. Hij voelde zich erg eenzaam, ik had amper aandacht voor hem. Dat klopt wel, ik werd helemaal opgeslokt door de zorg voor mijn baby en peuter. Hij en zijn minnares waren erg verliefd, maar hij had direct laten weten dat er geen toekomst was voor hen. Hij hield van mij en van zijn gezin. Na een paar maanden liep het om die reden stuk. Kort daarna ontdekte zij dat ze zwanger was. Ze heeft hem nooit iets verteld; ze is verhuisd en heeft haar kind in haar eentje opgevoed. Het was dus een meisje. Chantal. Op haar zestiende verjaardag heeft zij gehoord wie haar vader was en ze is direct op zoek gegaan. Neem haar dat maar eens kwalijk; natuurlijk heeft zij recht om te weten waar ze vandaan komt. Maar voor mij is het afschuwelijk. André’s ontrouw kan ik hem nog wel vergeven, maar ik ben verschrikkelijk jaloers omdat iemand anders wél een dochter van hem heeft. Maar we vechten ervoor om er samen uit te komen, ik wil niet dat onze relatie hierdoor kapot zal gaan. Inmiddels heeft André zijn dochter al verscheidende keren gezien en in de toekomst zal ik haar ook ontmoeten. Ik zal mijn best doen haar welkom te heten, want die meid kan er ook niets aan doen. Maar ik heb er nog wel tijd voor nodig: het valt me momenteel nog heel erg zwaar. En het gemis van een eigen dochter, wat ik juist van me had afgezet, is de laatste tijd weer erg heftig.”
