Marlies maakte een verkeerde beslissing
16 augustus 2015
‘Daar zat ik dan, bij de verkeerde man’
‘Daar zat ik dan, bij de verkeerde man’
Marlies: 'Jaren geleden ben ik verliefd geworden op een kennis van me, zo verliefd als ik zelden ben geweest. En het was wederzijds. Alle reden om blij te zijn, zou je zeggen. Maar ik hád al een vriend, met wie ik net was gaan samenwonen. Dus deze verliefdheid leverde alleen maar slapeloze nachten op en vreselijk gepieker tot ik er hoofdpijn van kreeg. Wat moest ik? Ik wist het werkelijk niet.
Met Kevin kon ik heel diepzinnige gesprekken voeren, ik voelde me zó begrepen door hem. En de seks was duizelingwekkend lekker. Maar was deze situatie geen roze wolk? De man met wie ik samenwoonde, Stef, kende ik al vier jaar, dus die wilde ik ook niet zomaar opgeven. Ook met hem was het in het begin geweldig geweest en ik had het nog steeds goed met hem. Dus tja…
Ik treuzelde net zo lang met het maken van een keuze tot Kevin de knoop voor mij doorhakte; hij maakte het uit en verhuisde naar een andere stad. Hoewel kapot van verdriet, was ik ergens ook opgelucht. Ik wist dat er toch ooit een einde aan deze situatie had moeten komen en dit leek me dan de beste oplossing.
Achteraf denk ik daar heel anders over. Ik ben ervan overtuigd dat ik de stomste fout van mijn leven gemaakt heb. Eigenlijk wist ik dat al heel snel. Zonder de spanning van mijn geheime affaire met Kevin leek mijn leven schreeuwend saai en vervelend. Ik drukte die gevoelens weg, probeerde er weer wat van te maken met Stef. Ik stelde zelfs voor om met kinderen beginnen en al snel raakte ik zwanger. Maar hoe meer tijd er voorbijging, hoe meer ik Kevin miste. Mijn relatie met Stef bestond eigenlijk alleen uit sleur en ik begon in te zien dat dat al jaren zo was geweest. Maar zelfs toen ik er al tijden middenin had gezeten, was dat me niet opgevallen.
Kevin had mij wakker geschud. Ik miste de intieme gesprekken die ik altijd met hem had gehad; bij Stef kon ik mijn ei totaal niet kwijt. Daar zat ik dan, met mijn dikke buik, bij de verkeerde man. Vlak voor de bevalling hield ik het niet meer uit en heb ik Kevin gebeld. Als hij me nog wilde, zou ik diezelfde dag nog bij Stef weggaan.
Maar het was al te laat. Kevin had een ander. Hij zei dat het hem veel tijd had gekost om over mij heen te komen, maar dat het nu was gelukt. Zijn liefde voor mij was over. Zelfs mijn voorstel om elkaar nog een keer te ontmoeten hield hij af; hij zag er het nut niet van in om alles weer naar boven te halen. Ik was hem kwijt, dat was duidelijk. Ik moest met mijn beslissing leven.
Stef en ik zijn nog steeds samen. We hebben zelfs twee kinderen. Maar we leven totaal langs elkaar heen, er is haast geen communicatie meer tussen ons. Geen liefde, tederheid. Vaak, nog heel vaak vraag ik me af hoe mijn leven was gelopen als ik het toen had aangedurfd om voor Kevin te kiezen. En altijd denk ik dan: had ik het maar gedaan…'
Tekst: Lydia van der Weide.
