Vriendin 52: Natalie ontsnapte aan de dood
27 december 2016
Het had weinig gescheeld of Natalie (44) had dit verhaal niet kunnen vertellen.Toen ze in slaap sukkelde achter het stuur, werd ze op een wonderbaarlijke manier gered. Door haar berschermengel. “Ik kreeg een tik op mijn schouder en toen zag ik het: ik reed op de vangrail af.”
Het had weinig gescheeld of Natalie (44) had dit verhaal niet kunnen vertellen.Toen ze in slaap sukkelde achter het stuur, werd ze op een wonderbaarlijke manier gered. Door haar berschermengel. “Ik kreeg een tik op mijn schouder en toen zag ik het: ik reed op de vangrail af.”
‘Ik had letterlijk en figuurlijk een engel op mijn schouder’
Natalie: “Het was ruim een uur rijden vanuit Zuid-Limburg, waar we wonen, naar het optreden in Keulen waar ik met mijn vriend Garry naartoe ging. Er draaiden meerdere dj’s en ik wist dat het laat zou worden. Garry is zelf ook dj, dus we zijn wel wat gewend. Rond vijf uur ’s ochtends kwamen we naar buiten. Ik was de bob, dat hadden we van tevoren afgesproken. Omdat ik nogal moe was, zag ik best op tegen die rit naar huis. Daarom stelde ik voor te blijven slapen bij een vriend van Garry, die in Keulen woont, maar Garry wilde liever naar huis. En ik dacht: ach, dat kan ook wel. Maar achter het stuur vond ik het moeilijk om me op de weg te concentreren. Ik overwoog de auto aan de kant te zetten, maar reed toch door: des te eerder zouden we thuis zijn. Garry viel al gauw naast me in slaap. Ik deed mijn best om wakker te blijven, maar dat viel niet mee. De Duitse snelweg was onverlicht en verlaten. Voor en achter ons was het pikkedonker. Ik moest steeds harder vechten tegen de slaap. Dus ik zette de verwarming uit en beet op mijn lip in een poging bij de les te blijven. Muziek opzetten kon niet, want ik wilde Garry niet wakker maken. Eigenlijk was het onverantwoord. Ik was gewoon te moe om te rijden, maar ja, dat zeg ik nu, achteraf.”
‘Iemand greep keihard in. Alleen… er was niemand’
Wegdoezelen
“We reden op een driebaansweg. Ik reed op de rechter rijstrook, lekker hard: 120-130 kilometer per uur. Ik merkte dat ik wegdoezelde, weer bijkwam, weer wegdoezelde… En toen gebeurde het. Ik vergeet het nooit meer. Plotseling voelde ik een harde tik op mijn rechterschouder. Alsof iemand er met zijn vlakke hand op sloeg. Ik schrok me rot: wat was dat? Het kwam van achter me, maar de achterbank was leeg. Tegelijkertijd voelde ik dat iemand een ruk gaf aan het stuur, waardoor de auto abrupt naar rechts week.
Toen pas zag ik het: ik reed bijna tegen de vangrail aan! Ik was in slaap gevallen en zonder dat ik het merkte, was de auto opgeschoven naar de linker rijstrook. En iets of iemand greep keihard in. Alleen… er was niemand! Onmiddellijk realiseerde ik me dat ik letterlijk en guurlijk een engel op mijn schouder had. Ik was in één keer klaarwakker. Garry ook, want de ingreep was zo heftig geweest dat hij ervan wakker schrok. ‘Wat doe je?’ vroeg hij. Ik schaamde me en durfde niet te vertellen dat ik in slaap was gevallen. Daarom zei ik dat ik een beetje indutte en deed ik alsof alles in orde was.”
Lees verder in Vriendin 52.
Heb jij ook een spirituele ervaring gehad? Praat mee op het forum.
