Eenzaam

Hallo lieve mensen,
Ik woon in Assen, al heel lang maar over de jaren gezien lukt het niet echt om vriendschap te sluiten die duurzaam is. Hecht en duurzaam kan ik beter zeggen.
Ik heb een hele vervelende tijd achter de rug en had een leuk groepje vrienden maar helaas is dat niet meer. Ik ben daardoor heel erg eenzaam en de praatjes die ik maak zijn bij de supermarkt met mensen die amper volwassen te noemen zijn. Niets aan te merken op de jonge mensen die daar werken natuurlijk maar ik wil ook over het leven praten, over mijn kinderen of over de nieuwe serie die ik aan het kijken ben. Ik begin echt afgestompt te worden van de maatschappij ondanks mijn kinderen. Op het plein word ik grotendeels genegeerd en het zal heus deels aan mij liggen allemaal maar ik zou graag willen dat mensen dit dan ook aan me vertellen. Daar kan ik pas iets mee.

Ik ben op een punt gekomen dat ik liefst wil dat mijn leven zo snel mogelijk voorbij is. Zo wil ik geen 80 worden.

Mijn kinderen zijn altijd bij mij. En nogal druk, ze luisteren slecht. Misschien hoort dit erbij maar ik kan het nooit met iemand bespreken. Mijn moeder begrijpt niet hoe erg ik hier tegenaan loop en hoe serieus dit is en mijn vader moppert als ik mijn kinderen corrigeer. Probeer positief te blijven maar ik ben zo moe van het proberen en het alleen ervoor staan dat ik soms niet meer weet hoe ik dit moet aanpakken.
Ik heb wel hulp van maatschappelijk werk maar bij activiteiten die georganiseerd zijn loop ik altijd weer tegen de tijden aan. Overdag werk ik en savonds kan ik niet weg.

Ik wil zo graag ergens bij horen, ertoe doen, een luisterend oor zijn, de knuffel geven die je nodig kan hebben, de klaagbaak zijn en zoveel meer.

Liefs