Lezeressen vertellen over vakantieblunders: ‘Ik zocht op Boekarest – Hongarije, maar vond niets’

6 juli 2017

Taalmissers, ongelukjes… voor én tijdens je reis kan er best wat misgaan. Drie lezeressen vertellen. “Gelukkig konden we er erg om lachen.”

Taalmissers, ongelukjes… voor én tijdens je reis kan er best wat misgaan. Drie lezeressen vertellen. “Gelukkig konden we er erg om lachen.”

'Ik zocht op Boekarest – Hongarije, maar vond niets' 

Samantha (25): “Ik zou in 2012 een vriendin opzoeken in Hongarije. We hadden elkaar al een tijd niet gezien en ik had wel zin in een leuk reisje. Enthousiast boekte ik mijn ticket naar Boekarest. Enkele weken later wilde ik een hotel gaan boeken. Maar wat ik ook deed, voor Boekarest – Hongarije kreeg ik geen opties. Geïrriteerd zocht ik op Google naar een landcode, misschien dat het daarmee zou lukken. En toen ontdekte ik dat Boekarest dus helemaal niet in Hongarije ligt, maar in Roemenië. Ik moest er heel erg om lachen. Maar tegelijkertijd baalde ik, want een ticket omboeken of annuleren was niet zo eenvoudig. Het geld bleek ik kwijt te zijn, en het was het laatste wat ik had. Ik besloot daarom maar naar Roemenië te gaan. De eerste dag na aankomst wilde ik al het liefst met de eerstvolgende vlucht terug naar huis; ik had echt een cultuurshock. Iedereen wilde geld van me en ik zag zo veel armoede om me heen. Gelukkig maakte ik kennis met een leuke Nederlandse man die mij een week op sleeptouw door Roemenië nam. Zo ontdekte ik ook de mooie kanten van het land. Ik heb aan mijn reisje nieuwe vrienden én een mooi verhaal overgehouden. Dit kan alleen mij overkomen. Als ik weer een reis boek, check ik alles driedubbel. Dit gaat me niet nog een keer gebeuren. Mijn vriendin is trouwens vorig jaar naar Nederland gekomen, dat heeft mijn misser van toen wel goedgemaakt.”

'Enkele seconden later moest ik overgeven' 

Wanda (43): “Ik vind parasailers altijd geweldig om naar te kijken, en in een heldhaftige bui op vakantie in Oostenrijk besloot ik dat ik het ook maar eens moest doen. Toen we met de gondel naar het hoogste punt vertrokken, had ik knikkende knieën en was ik nat van het angstzweet. Eenmaal op de berg probeerde ik zo veel mogelijk te genieten van het schitterende en adembenemende uitzicht. Dat hielp een beetje. Toen mijn piloot kwam aanlopen zag ik direct dat hij een stoere, gespierde man was. Dat gaf ook wat vertrouwen. In het Duits legde hij uit wat de bedoeling was, klikte ons aan elkaar vast en voor ik het wist renden we naar de afgrond en verdween de grond onder mijn voeten. De eerste meters kon ik alleen maar lachen. Wat was dit mooi en gaaf! Maar al snel voelde ik een ander gevoel opkomen: ik werd misselijk. De piloot vroeg of het goed met me ging. Ik zocht naar de juiste woorden – had ik maar beter opgelet tijdens de Duitse les vroeger. ‘I feel sick’, kreeg ik er uiteindelijk in het Engels uit. Gelukkig begreep hij me meteen en legde hij me uit waar ik naartoe moest spugen als het zover zou komen. En die uitleg had ik wel nodig: enkele seconden later moest ik overgeven. Daar ging ik, on top of the world, flying like an eagle… spugend als een lama. Het spugen hield de rest van de sterk ingekorte vlucht aan. Weer op de grond ben ik snel losgeklikt en heb ik de piloot direct mijn excuses aangeboden. Zo kwam er een einde aan mijn wilde en ‘stoere’ parasail-avontuur.”

'Ik dacht dat ik hem kon verstaan' 

Marit (27): “Ik was voor een langere periode in Spanje om Spaans te leren. Na afloop van een van mijn eerste lessen, zat ik met een klasgenoot in de zon wat na te kletsen. Er kwam een man op ons aflopen die in het Spaans begon te praten. Ik besloot mijn zojuist aangeleerde vaardigheden direct in praktijk te brengen, want ik meende prima te begrijpen wat hij vroeg: hij wilde met mij uit eten! Met een ‘no gracias’ wimpelde ik hem af. Mijn klasgenoot vroeg waar ik nou ‘nee’ op had gezegd. Toen ik zei dat de man uit was op een etentje, moest ze zo hard lachen, dat ze bijna over de grond rolde. Ik werd niet versierd! Deze man wilde helemaal niet met mij uit eten! Het was een dakloze die mij om wat geld vroeg, zodat hij eten voor zichzelf kon kopen. Het werd pijnlijk duidelijk dat ik bij mijn Spaanse les nog een hoop te leren had.”

Lees nog meer vakantieblunders van lezeressen in Vriendin 27.